mgr Aleksandra Pawelczyk Fijałkowska - pokój 307 (III piętro)

U wszystkich uczniów rozpoczynających naukę w szkole przeprowadzona zostaje diagnoza logopedyczna w wyniku, której logopeda podejmuje decyzję o potrzebie terapii logopedycznej. Diagnoza odbywa się w pierwszym tygodniu nauki w szkole.

Uczniowie, u których stwierdzono wadę wymowy rozpoczynają zajęcia terapeutyczne z logopedą. Każdy uczeń otrzymuje plan terapii, który jest stały przez cały rok szkolny. Każdy uczeń ma zajęcia terapeutyczne 1 raz w tygodniu (1 godzina, grupa 3-4 osobowa).

Zajęcia te odbywają się przed lub po lekcjach uczniów. Po zajęciach logopeda odprowadza dzieci do sal, w których mają lekcje. Rodzice na bieżąco są informowani o postępach dzieci.

Terapia logopedyczna polega na kształtowaniu prawidłowych wzorców danych głosek i utrwalaniu ich w ciągu mownym.

Terapia logopedyczna obejmuje:

• ćwiczenia usprawniające narządy mowy (język, żuchwa, policzki, wargi, podniebienie miękkie)
• ćwiczenia oddechowo- fonacyjne, kształtujące prawidłowe nawyki oddechowe w czasie mówienia
• ćwiczenia słuchowe - polegające na różnicowaniu głosek w wyrazie, wyodrębnianiu sylab, głosek w   wyrazach, tworzenie wyrazów z głosek, sylab
• ćwiczenia artykulacyjne - ćwiczenia w wypowiadaniu poszczególnych głosek, tekstów

Spotkanie z logopedą nie jest wystarczającym elementem terapii. Bardzo ważne jest zaangażowanie rodziców w systematyczne ćwiczenie z dzieckiem. Stały kontakt z logopedą i zaangażowanie się Rodziców w program terapii pomoże osiągnąć sukces dzieciom. 

Przykładowe ćwiczenia wspomagające artykulację:

• dmuchanie na kuleczkę waty, piórko
• wydmuchiwanie baniek mydlanych
• dmuchanie przez słomkę na skrawek papieru
• picie płynów przez słomkę
• unoszenie języka w stronę nosa
• oblizywanie górnej i dolnej wargi
• oblizywanie ruchem okrężnym warg posmarowanych miodem lub dżemem
• kląskanie językiem o podniebienie (naśladowanie stuku kopyt konika)
• naśladowanie syku węża (wymawianie długiego ssss...), chowając język za dolne ząbki
• naśladowanie szumu wiatru (szszsz...), unosząc język do góry za górne ząbki
• dotykanie końcem języka do górnych ząbków ( przy otwartej buzi)